Qendra Dixhitale Wilson nga Uashingtoni ka nisur të zbardhë disa qindra dokumente sekrete nga zyra e ish-kancelarit gjerman Helmut Kohl, në orbitën mediatike dhe politike, një temë të vjetër për rolin dhe përgjegjësinë e Gjermanisë në shpërbërjen e Jugosllavisë, me detaje të reja të panjohura, nga Boni zyrtar (në atë kohë ende kryeqyteti i Gjermanisë së ribashkuar) i angazhuar në vitin 1991, veçanërisht në gjysmën e dytë të vitit, me energji të theksuar shkatërruese në duke e shndërruar dramën (origjinale) jugosllave në tragjedi të një vendi të madh. Ky fakt nuk mund të relativizohet as nga “rishkrimi i historisë” pasues. Karta e parë e fortë dhe fatale që hodhi në tryezën evropiane Gjermaninë, me forcën dhe ambiciet e saj në rritje, ishte me të vërtetë një hyrje në dramën e përgjakshme jugosllave.
Detajet
Kancelari Helmut Kohl dhe Ministri i Jashtëm Hans-Dietrich Genscher në 1991, pothuajse në fund të fundit, informuan udhëheqësit e familjes evropiane (atëherë dymbëdhjetë anëtarësh) se Gjermania do të njihte shkëputjen e Sllovenisë dhe Kroacisë. Dhe kështu, në mënyrë efektive, fillon shpërbërja e Jugosllavisë. Përkundër faktit se pikërisht Komuniteti Evropian (më vonë BE) u përpoq me ethe ta zgjidhë problemin jugosllav me mjete politike (diplomatike) (një seri takimesh të Hagës). Karta e dytë e fortë gjermane, ishte ajo për fatin e Kosovës dhe Metohisë. Rambuje ishte, në fakt, fillimisht një ide dhe iniciativë gjermane (zbatimi i saj u mor nga amerikanët) me pasoja gjithashtu fatale: kolapsi i programuar i Rambujesë (për të cilin ka pasur shkrime shteruese në këtë vend) përfaqësonte “preludin” e e ashtuquajtura “luftë për Kosovën”. Në fakt, agresioni i NATO-s, me fushatën e tretë luftarake dhe shkatërruese gjermane kundër Serbisë dhe serbëve në një shekull!
Prapaskenat
Boni zyrtar e nisi këtë sipërmarrje shkatërrimi me këmbëngulje thuajse të pakuptueshme. I vetëm kundër të gjithëve: kundër partnerëve evropianë, kundër Shteteve të Bashkuara, kundër Lordit (të plakur) britanik Peter Carrington (i cili kryesoi konferencën e kotë për Jugosllavinë), kundër Sekretarit të Përgjithshëm të Kombeve të Bashkuara Perez de Cuellar, madje edhe kundër pikëpamjeve të diplomatëve të tyre që shërbenin në Beograd në atë kohë ose në vitet e mëparshme. Partnerët evropianë u detyruan t’i nënshtroheshin diktatit gjerman. Padyshim që ekzistonte frika se nëse Gjermania e bashkuar nuk do të ndiqej, ajo mund të “ndiqte rrugën e vet”. Presidenti francez Francois Mitterrand e paralajmëroi kancelarin Kohl për pasojat e mundshme dhe katastrofike të njohjes së nxituar të Sllovenisë dhe Kroacisë. Kishte gjithashtu një frikë (megjithëse jo shumë realiste) se Gjermania e sapobashkuar, me fuqinë dhe besimin e saj të shtuar, mund (madje) t’i kthente shpinën Komunitetit Evropian. Dhe kështu, në mënyrë dramatike, mund të rrezikonte idenë e një Evrope të bashkuar, e cila në atë kohë, në Samitin (historik) të Mastrihtit po realizohej me krijimin e një bashkimi monetar, duke marrë një shtysë dhe përshpejtim të ri. Lidhur me rolin fatal të Gjermanisë në shpërbërjen e Jugosllavisë, pothuajse të gjithë aktorët kryesorë të skenës politike (të atëhershme) botërore kanë folur hapur. Disa prej tyre me vonesë, kur nuk ishin më në poste të rëndësishme. Për shembull, Gerhard Schroder, në një bisedë me gazetarët e “Zeit”, pranoi se agresioni i NATO-s kishte qenë një “shkelje flagrante e së drejtës ndërkombëtare”. E megjithatë, ai, atëherë në postin më të rëndësishëm politik në vend, kancelari, ra dakord që Gjermania të merrte pjesë në atë agresion. Krahas shpërblimit të kroatëve si “aleatë lufte” (kjo “aleancë” theksohej shpesh nga Franz Josef Strauss, kreu i fuqishëm i qeverisë dhe partisë bavareze), ishte e nevojshme të ndëshkohej Serbia. Ajo ishte parë gjithmonë në planet dhe aspiratat gjermane si një pengesë. Edhe Friedrich Naumann, një nga krijuesit e idesë së një “Gjermani të Madhe”, e cila supozohej të përfshinte të gjithë hapësirën e Evropës Qendrore dhe të kufizohej me shtete të varura ekonomikisht, “pasues të bindur” (gjë që ndodhi në të vërtetë pas rënies së “Perandoria (socialiste) lindore”: Ndikimi i Gjermanisë u bë mbizotërues nga Baltiku deri në Detin Adriatik) dhe parashikoi që vetëm Serbia do të mbetej jashtë këtij rrethi. Si një “fortesë që është një bezdi”. Dhe një që “duhet fshirë”.(s0t)
