Të gjithë duan të duken të sjellshëm. Ok, jo të gjithë! Por në përgjithësi ne duam t’i trajtojmë mirë të tjerët, duam t’u japim dashuri miqve tanë dhe duam t’i ndihmojmë njerëzit ku të mundemi. Por vjen një pikë ku mirësia mund të shkojë shumë larg ose të jetë e tepërt, duke na vënë në një situatë më të keqe, ndërsa shpenzojmë gjithë mirësinë tonë për të tjerët.
Vendosja e vazhdueshme e nevojave të të tjerëve para tuajave mund të çojë në ndjenja pakënaqësie dhe zhgënjimi. Është e rëndësishme të mbani mend se nevojat tuaja janë po aq të rëndësishme sa të kujtdo tjetër. Injorimi i këtij fakti mund të çojë në një cikël të neglizhencës ndaj vetes, ku dëshirat dhe mirëqenia juaj mënjanohen vazhdimisht për hir të të tjerëve. Ekziston një ekuilibër midis ndihmës së të tjerëve dhe ndihmës së vetes, përmbushjes së asaj që dëshiron zemra jote me atë që i nevojitet.
Të thuash ‘po’ për gjithçka mund të çojë në stanjacion personal dhe profesional. Kur jeni shumë i mirë, mund ta gjeni veten duke rënë dakord për detyra, favore ose angazhime që nuk përputhen me qëllimet ose interesat tuaja. Të mësosh të thuash ‘jo’ ju ndihmon të rikuperoni kohën tuaj, duke ju lejuar të përqendroheni në fushat dhe temat për të cilat në të vërtetë dëshironi të bëni përpjekje.
Të qenit tepër i mirë ndonjëherë mund të tërheqë njerëz që kërkojnë të përfitojnë nga mirësia juaj. Ata mund t’ju shohin si një mundësi për të çuar përpara interesat e tyre. Një hap i parë i thjeshtë drejt mbrojtjes është vendosja e kufijve të fortë. Mos lejoni askënd të ngatërrojë mirësinë tuaj me dobësi dhe mos lejoni që dikush të shfrytëzojë zemrën tuaj të butë.
Mirësia e tepruar mund të ndikojë vërtet në aftësinë tuaj për të marrë vendime dhe për të qenë të sigurt për ato vendime. Kur jeni shumë i shqetësuar për të kënaqur të tjerët, mund ta keni të vështirë të shprehni mendimet tuaja ose të bëni zgjedhje që mund të shkojnë kundër atyre të miqve tuaj. Kjo mund të çojë në një model të pavendosmërisë, që do të thotë më pak mundësi për kënaqësi personale.
Të qenit shumë i sjellshëm ndonjëherë mund të çojë në mungesë të lidhjeve të vërteta. Kur je gjithmonë i këndshëm, njerëzit mund të mos arrijnë të shohin ty vërtet si person. Marrëdhëniet autentike ndërtohen me ndershmëri, sinqeritet dhe aftësi për të shprehur emocione të vërteta, duke përfshirë edhe mosmarrëveshjen. Duke u përpjekur gjithmonë të jeni tepër të mirë, rrezikoni të humbisni miqësi më të thella dhe më kuptimplota. Ju gjithashtu po humbisni të mësoni për përvoja, perspektiva të ndryshme, të gjitha gjërat që ndihmojnë në zgjerimin e pikëpamjes suaj për botën.
Paradoksi i mirësisë qëndron në të kuptuarit se përpjekja për t’i kënaqur të gjithë shpesh përfundon duke mos kënaqur askënd, madje as veten. Në përpjekjen tuaj për t’u pëlqyer të gjithëve, mund të humbisni vlerat, preferencat tuaja dhe vetë thelbin e asaj që ju bën unik. Kjo mund të çojë në një ndjenjë pakënaqësie dhe një ndjenjë që, pavarësisht përpjekjeve tuaja, mirësia juaj nuk po ju ndihmon të bëheni më të afërt ose më të rëndësishëm me njerëzit siç kishit shpresuar. Pranimi se nuk mund t’i kënaqni të gjithë është mënyra e vetme për të gjetur paqen e vërtetë
