Aleksandër Vuçiç ka planifikuar mbledhjen e “Parlamentit të Madh serb” 8 qershor në Beograd.
Kjo seancë është argumentuar me faktin e miratimit të rezolutës për Srebrenicën në OKB. Ish-ambasadori i Republikës Federale të Jugosllavisë dhe më pas i Serbisë dhe Malit të Zi në Nju Jork, thotë se qasja e delegacionit serb në OKB udhëhequr nga Vuçiç nuk mund të kontribuojë në ndryshimin e perceptimit negativ të Serbisë në skenën ndërkombëtare dhe përmirësimin e pozitës përgjithësisht të palakmueshme të politikës së jashtme të Serbisë.
Përfaqësuesit e 17 vendeve që abstenuan konfirmuan praktikisht pa përjashtim se një gjenocid kundër boshnjakëve ishte kryer në Srebrenicë në korrik 1995, se ato duhet të respektojnë vendimet përkatëse të gjykatave ndërkombëtare për faktin se mohimi i gjenocidit dhe glorifikimi i autorëve të dënuar të atij akti është i papranueshëm.
Në atë grup përfshihen edhe përfaqësues të Sllovakisë, Greqisë dhe Emirateve të Bashkuara Arabe, deklarata e përmbajtur e të cilëve përndryshe u vlerësua nga zyrtarët serbë.
Nëse shikoni përbërjen e grupeve të vendeve që votuan pro dhe kundër rezolutës, apo abstenuan, tabloja për Serbinë nuk është e mirë. Nga Evropa, vetëm Bjellorusia, Hungaria dhe Federata Ruse votuan kundër, dhe pesë vende të tjera abstenuan – Armenia, Gjeorgjia, Greqia, Qipro dhe Sllovakia, me Monakon dhe Azerbajxhanin që nuk votuan. Të gjitha votat e tjera negative “erdhën” nga Afrika, Azia, Karaibet dhe Oqeania.
Natyrisht, duhet theksuar se Serbinë e kanë përkrahur edhe dy anëtarë të përhershëm të Këshillit të Sigurimit – përveç Federatës Ruse dhe Kinës.
Nga ana tjetër, duhet theksuar gjithashtu se miratimin e rezolutës e kanë përkrahur të gjitha vendet e rajonit tonë.
Një element i veçantë i pjesëmarrjes së Serbisë në seancën e GS më 23 maj është përdorimi i flamurit kombëtar.
Siç dihet, flamujt e shteteve anëtare janë ekspozuar para ndërtesës së OKB-së në Nju Jork (dhe selive të tjera të organizatës).
Ata nuk futen në salla dhe as delegatët nuk mbështillen në to. Një mënyrë e tillë është e përshtatshme për ngjarje sportive ose disa manifestime të tjera. Ky ishte një shembull i qartë i mosrespektimit të forumit në të cilin u mbajt takimi, gjegjësisht organizatës në të cilën është anëtare Serbia, “anëtare e respektuar”, siç tha ambasadori gjerman në fillim të seancës, duke paraqitur rezolutën. Duhet pranuar se ai nuk është i pari: së fundmi dëshmuam se përfaqësuesi i Serbisë – Presidenti Vuçiç – hapi një polemikë krejtësisht të papërshtatshme me presidentin e Këshillit të Sigurimit të OKB-së.
Ajo që bëhet në OKB nëse duan të nxjerrin në pah disa simbole kombëtare është që delegatët të veshin kostume kombëtare ceremoniale. Ndoshta delegacioni serb mund të kishte bërë të njëjtën gjë.
Një shembull i veçantë, mund të thuhet cinik, është se në fund të fjalimit të tij të parë në seancë, Aleksandër Vuçiç thotë se Serbia mbron parimet themelore të së drejtës publike ndërkombëtare dhe gjithçka që është thënë para dhe pas kësaj është në kontekstin e mohimit të vendimet e organeve gjyqësore ndërkombëtare për gjenocidin në Srebrenicë. Është gjithashtu cinike të kontestohet se rezoluta ka marrë mbështetjen e nevojshme për miratim, ndërkohë që aludohet se Rregullorja e Punës së Asamblesë së Përgjithshme nuk është e mirë.
Këto rregulla u miratuan në vitin 1947 dhe u rishikuan disa herë gjatë viteve, më së fundi në 2016.
Nga fjalitë e shumta në prezantimet e Aleksandër Vuçiçit, njëra ishte e saktë – Serbia u habit kur mori vesh se rezoluta e përmendur në këtë tekst po përgatitet në OKB.
Ajo u befasua sepse në Nju Jork nuk ka diplomatë që bashkëpunojnë me kolegët e tyre, një situatë që të kujton shumë kohën e fillimit të viteve 1990. Para kësaj, përfaqësuesit e vendit që ishte i yni, i RSFJ-së, e më vonë i RFJ-së, pas ndryshimeve në vitin 2000, kishin bashkëpunim të gjerë praktikisht me të gjitha delegacionet, nga niveli më i ulët diplomatik e deri te ai më i lartë. Të tilla surpriza atëherë nuk ndodhnin.
Diplomacia e udhëhequr nga vetëm një person, mbi të gjitha fushate, transaksionale dhe e bazuar në marketing/propagandë, nuk mund të arrijë standardin e suksesit dhe profesionalizmit, që ishte karakteristik për shërbimet diplomatike të periudhave të sipërpërmendura.
Në përgjithësi, pas seancës së Asamblesë së Përgjithshme më 23 maj, mbetet përshtypja e hidhur se ata që menaxhojnë vendin ende nuk mund të lëvizin nga e kaluara në të tashmen, e lëre më të kenë një vizion për zhvillimin konstruktiv të shoqërisë serbe në vite përpara thuhet ne reagimi e ish ambasadorit serb.
