Është si një shpërthim i fundit. Një herë të fundit që t’i imponosh vullnetin jetës, të lësh një shenjë. Një firmë.
Në këtë moment duket se është përqendruar jeta e aktorës Shannen Doherty (53). Nëntë vite të gjata ajo ka luftuar, pasi iu diagnostikua kanceri në gjoks. Më shumë se 3000 ditë ajo ka jetuar me këtë dhe në fund, edhe një herë tjetër, ia ka arritur t’i rezistojë vdekjes.
Në ditën e fundit para vdekjes së saj më 12 korrik, ajo vendosi emrin e saj në një dokument të quajtur “Divorc pa kundërshtim”. Me këtë, ajo vendosi një përfundim në martesën me burrin e saj Kurt Iswarienko (50), me të cilin ishte përfshirë në një luftë të ashpër për shkak të tradhtisë së bashkëshortit.
Mendimi duket thuajse i detyrueshëm: Ajo jetoi vetëm aq sa për të bërë këtë hap. Shumë njerëz e njohin këtë nga miqtë dhe të afërmit që janë duke vdekur: Ata qëndrojnë, përpiqen me gjithë fuqinë edhe një herë kundër të pashmangshmes, para se të nxjerrin frymën e fundit.
Por a mund të jetë kjo e vërtetë? Janë këto vetëm raste individuale me vullnet të fortë? Apo është kjo që ndodhi në ditët e fundit të Shannen Doherty diçka universale, diçka që bashkon të gjithë ata që po vdesin?
Shpërthimi në fund
BamS foli me Karin Simon, ndihmëtare për vdekjen nga Lupburg pranë Regensburg, rreth shpërthimit të fundit para fundit të jetës. Terapistja e certifikuar për psikoterapi është e trajnuar si një ndihmëtare për vdekjen. Këta janë njerëz që, ndryshe nga mamitë, shoqërojnë njerëzit e sëmurë rëndë ose të moshuar në procesin e tyre të vdekjes. Përvojat e saj ajo i ka shkruar në një libër: “Nga qëndrimi nuk ishte kurrë fjala – Një ndihmëtare për vdekjen tregon për lamtumirën e madhe dhe si ajo mund të realizohet pa frikë.”
BILD: “Nga vjen ky shpërthim në fund të jetës? Pse përqendrojnë njerëzit që po vdesin praktikisht të gjitha fuqitë që kanë në dispozicion para se të lënë këtë botë?”
Karin Simon: “Ndihmëtaret për vdekjen e quajnë këtë ‘ethet e udhëtimit’. Emocionet e njerëzve që po vdesin janë në fakt të ngjashme me ato të njerëzve që janë para një udhëtimi të madh në vise të panjohura. Ata bëhen të shqetësuar dhe nervozë, mbledhin fuqitë e tyre. Edhe ata me demencë papritmas bëhen për momente të shkurtëra të qartë. Gjithçka përgatitet për udhëtimin e madh, të fundit.”
