Nga Mirela Jorgo
Ne edhe varrezat i kemi katrahurē.
Nuk kemi respekt për të vdekurit.
I betonojmē dhe i bējmë gjigante me mermer e beton.
Nuk i kthejmë në lëndina me bar dhe një gur të punuar bukur ku gdhendim emrin dhe ditët e shënuar të lindjes e vdekjes.
Nxitojmē t’i ngjeshim plot beton dhe jo aromēn e tokës e hijen e qeparisēve.
Nxitojmē kush bēn mermerin më të shtrenjtē dhe e kufizojmē me kangjella.
Varret janë aq ngjitur sa nuk ke ku të vendosësh këmbën. Për të vendosur një tufë lule tek një varr, duhet të shkelësh mbi varret e tjera.
Njeriu ka lindur prej tokēs dhe drejt tokës do tē shkoj.
Me vete nuk merr asgjë.
As privilegjet, as pasuritē, as veshjet, as salltanetet.
Kush e kupton vdekjen me thellësi , ndjen sesi respektohet ai që vdes.
Mal betoni dhe mermeri mbi trupin e tij, në vend që të ketē lēndinë plot lule mbi tē.
Nxitojmē edhe tek shpenzimet marramendëse te mermerit e granitit.
Nuk e kuptojnē qē vetēm toka dhe dheu i saj te jep prehje.
