Nga Uvil Zajmi
Janë dy data, 26 dhe 27 prill, pak ndryshe për legjendën e futbollit shqiptar, Sulejman Demollari. Shumë të afërta dhe që lidhen ngushtë me karrierën e tij, kryesisht atë me fanellën kuqezi të Kombëtares. “Kam debutuar me përfaqësuesen kur isha 19 vjeç, në Belfast më 27 prill të 1983-shit kundër Irlandës së Veriut. Trajneri Shyqyri Rreli më aktivizoi që nga minuta e parë. Humbëm 0-1”, kujton Demollari për atë ndeshje. Ndërsa e para, ka një tjetër histori. Ndonëse nga ai 26 prill i 1989-ës, kanë kaluar 35 vjet, pikërisht atë mbrëmje, në stadiumin e famshëm “Uembli” të kryeqytetit britanik, Londër, do të zhvillohet një ndeshje krejt e veçantë. Angli-Shqipëri, e vlefshme për eliminatoret e Kampionatit Botëror “Italia ’90″.
Ndeshja e futbollit Angli-Shqipëri, ishte unikale për gjithçka. E para ndeshje mes dy Kombëtarëve, me lojtarët shqiptarë që si asnjëherë më në të kaluarën, por edhe më vonë, do të shkelnin në barin e “Uemblit”, aty ku kanë luajtur legjenda, nga yje të futbollit vendës dhe atij botëror. Në “Uemblin” e rezervuar vetëm për sfida të përfaqësuese angleze, finale kupash europiane për klube, por edhe Europian apo Botëror, si dhe finalet e Kupës së Mbretëreshës.
E para herë që një grup i madh me futbollistë, staf, bashkë me ekipin Shpresa, udhëtojnë drejt Anglisë, ndonëse nga ndeshja e marsit në “Qemal Stafa”, nuk do të jenë portieri Mersini, mesfushori Josa dhe sulmuesi Minga. Dhjetë ditë para ndeshjes, një ngjarje e rëndë kishte goditur Britaninë e Madhe: Më 15 prill, në stadiumin e Shefildit, nga incidentet mes tifozërive, kanë humbur jetën 96 tifozë dhe në nderim të tyre, në “Uembli” para takimit, mbahet një minutë heshtje.
Madje, në fushë do të zbresin drejtues të federatave, mes tyre edhe Nimet Cani, kryetari i Federatës Shqiptare të Futbollit. Në stadium janë të pranishëm edhe futbollistët e skuadrës Shpresa, që drejtoheshin nga trajnerët Medin Zhega e Vasil Bici, që një ditë më parë, kishin humbur 2-0 në stadiumin e Ipsuiçit. Ndërkohë, portieri Blendi Nallbani, është befasia e madhe për anglezët, nisur nga mosha e tij, 17- vjeç, e para në kombëtare dhe debutim në “Uembli” për të.
Im pakti i parë me një stadium-tempull, në atë të martë në mbrëmje, kur në të njëjtën orë me atë ndeshje, skuadra kishte zhvilluar stërvitjen zyrtare. Të nesërmen, ndeshja Angli-Shqipëri. Skuadrat kanë dalë në fushë, janë rreshtuar dhe pastaj himnet. Të gjithë janë në këmbë dhe në “Uembli” për herë të parë, do të ekzekutohet edhe himni shqiptar.
Mbrëmja e 26 prillit 1989, ka startuar, por ajo do të jetë pak më ndryshe se të tjerat. Por më shumë, ajo natë londineze nuk do të kujtohet për rezultatin, por për një episod, që do të mbetet unikal, për situatën e krijuar, befasinë që përcolli, krejt të rrallë, deri të pabesueshme. Pikërisht ishte goli spektakolar i shënuar nga Sulejman Demollari, por i mohuar dhe anuluar padrejtësish dhe pa asnjë motiv, nga një flamur i asistentit të arbitrit norvegjez, Halle.
Anglezët janë në avantazh 2-0 dhe teksa luhej minuta e 42-të, mijëra spektatorë të pranishëm në tempullin londinez, do të heshtnin. Një pauzë totale, kur në tabelën gjigante elektronike, do të shkëlqejë fjala “Goal, Goal”, e nga zëri i telekronistit do të dëgjohet: “Demollari… what a terrific goal…”! Por, pas disa sekondash, i befasuar, komentatori thotë se është një gol i pavlefshëm, me një frymëmarrje të thellë dhe çliruese.
Aksioni ishte i tillë, kur pas një goditjeje këndi nga Demollari, në krahun e djathtë të sulmit, topi largohet nga mbrojtja vendëse, por për disa çaste, janë futbollistët shqiptarë që të vendosur në mesfushën angleze, që e qarkullojnë “sferën”. Janë disa manovrime të gjata, nga Jera, Millo, Zmijani, Demollari dhe Noga që ka zëvendësuar Hasanpapën. Ai (Noga) pason te Demollari dhe me një të majtë fantastike nga jashtë zone, Sula e dërgon topin në rrjetë, duke befasuar portierin vendas dhe një stadium të tërë, që mbajti frymën.
“Ndonëse me shpinë nga porta, marrja e topit, goditja me trinë të plotë me kthesë, me të majtën fluturimthi pa e parë portën, nga një distancë 17-18 meta pak diagonal, e bëri një gol të jashtëzakonshëm. Pata siguri se nuk do të gaboja, duke ndjekur trajektoren, deri kur topi që ndal në rrjetë, në gjysmë lartësie në të djathtë të Shiltonit të papërgatitur”, kujton Demollari. Një gol kryevepër, ndërsa “Uembli” në qetësi të plotë.
“Në stadium ra heshtja, nuk pati asnjë reagim nga Shilton apo mbrojtësit anglezë. Gëzimi im ishte i madh, emocionet po ashtu. Goli në ‘Uembli’ ishte një ëndërr, aq më tepër t’i shënoje një portieri si Shilton. Gjithçka ishte intuitive. Për një çast, një mijë mendime më erdhën në kokë”, shprehet ish-mesfushori fantastik i kuqezinjve.
E ndërsa lojtarët po festojnë, papritur flamuri i asistentit norvegjez, sinjalizon për parregullsi. Arbitri kryesor do të vrapojë pranë tij, i rrethuar nga futbollistët shqiptarë, që protestojnë. Dhe pasi ka biseduar me të, padrejtësisht, goli i Demollarit do të anulohet në mënyrë absurde nga asistenti, për një pozicion inekzistent jashtë loje, të Ylli Shehut.
“Nuk e kam besuar, kur kam parë flamurin lart të asistentit, madje isha pranë tij. Qëndronte statik, si i mpirë, nuk fliste, ishin arbitra norvegjezë. Me kapitenin Hodja pastaj, të gjithë reaguam ndaj tij dhe pas disa sekondash arbitrit kryesor, që pa asnjë motiv e anuloi. Nuk pati marrje me dorë, asnjë faull nga unë, asnjë lojtar i yni në pozicion të parregullt para portierit. Edhe në pamjet filmike, shihet qartë.
Jo se ai gol do të ndryshonte fatin e lojës, pasi epërsia e tyre ishte e dukshme. Në konferencën për shtyp, pas ndeshjes, kur e pyetën trajnerin Robson, nëse do i anulonin Anglisë një gol të tillë, ai tha: ‘Nuk e di çfarë do të ndodhte’. Pastaj darka zyrtare u organizua në një nga restorantet në mjediset e brendshme të stadiumit”, tregon Demollari.
Nga një shënim në librin e kujtimeve të stadiumit, te kthimi në hotel në orët e vona pas mesnate. “Ajo ishte një tjetër natë e gjatë pa gjumë. Kisha të tjera emocione, ndeshja më shfaqej si një film. Goli i anuluar nuk më ndahej, duke e risjellë të detajuar në vetvete. Kam pritur dhe kam kërkuar ta takoja atë arbitër edhe më vonë, por nuk m’u dha asnjëherë rasti.
Kujtoj se në pushim të ndeshjes, nuk na doli koha të bënim analizë. Në ‘Uembli’, në pushim, lojtarët anglezë vraponin drejt dhomave të zhveshjes. Kjo, sepse nga fusha deri tek ato, është larg. Ne nuk e menduam dhe kur arritëm atje, na priste arbitri për të filluar pjesën e dytë. Në atë ndeshje tipike britanike, kam markuar kapitenin Robson, që pas takimit më dhuroi edhe fanellën”, thotë Demollari për ndeshjen kundër Anglisë.
Vite më vonë, rikthimi në Angli, por këtë herë si trajner i Kombëtares, bashkë me Mirel Josën, që ishte ndihmës i tij. Shtator 2001, Angli-Shqipëri 2-0, një përballje që do të zhvillohet në Njukasëll, jo në “Uembli”, pasi anglezët kishin filluar t’i luanin edhe jashtë Londrës, sfidat e përfaqësueses. Gjatë konferencës për shtyp, ka reagim nga gazetarët vendës, kur njëri prej tyre do i kujtojnë Demollarit, golin e mohuar.
“Ishte një gazetar që papritur dhe as që e kisha menduar, madje u ndodha i papërgatitur, kur më pyeti: ‘Demollari, ju kanë anuluar padrejtësisht një gol, që keni shënuar në Uembli? Pse?’, më tha gazetari. Nuk kisha çfarë t’i thoja. Me humor iu përgjigja se; për këtë, duhet të pyesni arbritrat.
Por, kuptova se nuk e kishin harruar, iu kishte mbetur në mendje ai gol. Ai është goli më i bukur në karrierë, të tillë e konsideroj, edhe pse nuk u vlerësua i tillë nga arbritrat. Ajo është gjithashtu edhe ndeshja më e veçantë e karrierës, jo më u bukura, por unikale dhe e papërsëritshme”, përfundon Demollari.
