Cikël me poezi nga Syrja Kurti
Tetor Durrësi
Pasi hijet e të shkuarës mpleksi me vetminë e detit
imazhet e shtatorit që shkoi
brenda tij qyteti treti
duke ruajtur aty-këtu ndonjë vegim të largët,
ndërsa bashkë me ditët që ikën
jehona zërash të shpirtrave krahëkëputur
shkuan të vdesin ,
për të humbur përgjithnjë bashkë me shtatorin
në rrëpirat brinjëdalë të kohës
ashtu siç zhduken në rërë me baticën e mëngjesit
gjurmët e vizitorëve të natës.
Kurse bregu i mbetur shkretë
sot më shumë se çdo herë
ngjan me një njeri që dikur kishte çdo gjë
por që tani i ka humbur të gjitha çfarë ka pasur
dhe vetëm në ajër i kanë mbetur copëza ëndrrash,
e ndërsa mëngjesi i tetorit këmbët lag valëve të detit
që ngathët ndjekin njëra-tjetrën,
trishtimi si qen i plagosur angullin brenda vetes.
Akoma s’ta kam thënë
Mungesa e trishtuar vizaton portretin tënd
larg janë arratisur tingujt e një zëri të njohur,
malli në korridore të mërzitshme minutash rend
terri i mungesës verbon sytë e shpirtit të lodhur.
Retë i kanë mbyllur dritaret në qiell
mërzia të gjithë ngjyrat e ylberit ka zhdukur,
era vajtimin e fushave të shkreta më sjell
si në një qarje të largët të shpirtrave të humbur.
Për çdo agim qenia ime nxiton që të kërkojë
dritën e shpirtit tënd nga pas për të ndjekur,
ashtu si lulja që rrezeve të diellit rend t’u tregojë -(1)-
nga mëngjesi në mbrëmje mallin e fytyrës së zverdhur.
Por nëse në horizontet e ditëve si në një mallkim
tezgat e luleve të shpirtrave mbeten të zbrazëta,
në funeralin e vetmuar kur të përcjellë mallin tim
qielli do të hedhë kurora me kryqe të kaltërta.
Ndaj kur dy sy të trishtuar do të ndjesh të mungojnë
dhe pemët e shpirtit degët e zverdhura do tundin
lëre të lirë zemrën tënde të shkojë ku të dojë
përpara se nga shpirti të bjerë edhe gjethja e fundit.
Se fjalën më të bukur unë nuk ta kam thënë
dhe puthjen më të ngrohtë akoma s’ta kam dhënë
Nuk do të di të sillem
Kurdo që të iki nga kjo botë , do të kërkoj të shkoj në ferr
dhe për kërkesën time aspak nuk dridhem
se duke pasur veç djaj gjithnjë perreth
nëse me çojnë në parajsë, me engjëjt s’do di të sillem.
Mesnatë
Qetësi. Asgjë s’pipëtin.
Qyteti ka shkuar të flerë dhe rrobat e gjumit ka veshur
në ëndrra dhe fantazitë e natës humb
hëna dicka me dorë tregon buzëqeshur
Nje bulkth i drojtur këngën ndërpret diku
deti një sonet dashurie
dikujt i këndon nën zë…
E nesërmja
Sado të përpiqet nata
dhe me litarët e saj të zinj të lidhë ditën
luftën asnjëherë nuk mundet ta fitojë dot,
madje nuk ka as rrugë të mesme,
se mëngjesi prapë vjen megjithëse ndonjëherë vonë
dhe dritën sjell me duart mbushur plot
për të na thënë se gjithnjë pas agimit ka patjetër një të nesërme.
Një këngë do të dëgjojmë patjetër
Ne do të mbërrijmë një ditë atje patjetër
ku tingujt e një kënge të paqtë të dëgjojmë bashkë,
që shpirtin të hapim si kapakët e një sënduku të vjetër
dhe gjërat e ruajtura me kujdes t’i nxjerrim jashtë.
Ne do të mbërrijmë për të dëgjuar bashkë një këngë
duke mbajtur shpirtrat e lodhur në duart e njëri-tjetrit,
që dritë pastaj të lëshojmë ashtu si një hënë e ngrënë
kur vetveten pasqyron përmbi syprinën e detit.
Ne do të dëgjojmë patjetër tingujt një ditë
për t’i dëshmuar vetes që shpirtrat s’na kanë vdekur,
që ligësinë e hijeve të skutave të trembë ajo muzikë
dhe rrugën e rrjedhës t’i ndrrojë ujit të tyre të qelbur.
Ndoshta atje brenda notave do të gjejmë pranverën
që me diellin e saj trishtimin e ditëve gri vret,
dhe tingujt me buzë të prekim siç puthet qielli me erën
për të na rënë mbi shpirtra sikur bie nata mbi det.
Ne do të mbërrijmë një ditë atje patjetër
dhe në duart tona të lodhura shpirtrat do t’ mbajmë,
për të dëgjuar bashkë sikur vetëm një këngë të vjetër
që të ndajmë përgjysmë pentagamin e kohës së saj.
Qenërisht
Lehin qentë e qytetit nëpër natë
ndonëse rruga është bosh dhe askush s’kalon në të,
lehin, pushojnë, e pastaj lehin prapë
herë të gjithë bashkë, e herë një nga një.
Pranë kazanëve të pistë a pas portave qofshin
rrugaçë pa padron a duke ruajtur shtëpitë,
kushtrimi i të parëve të gjithë i thërret njësoj
në emër të lukunisë të lehin qenërisht.
