Poezi nga Vladimir Shyti
Si ujvarë përshkojnë kujtimet,
Si një pishë, që u bien borigat,
Ti rri e kujton, qan dhe qesh,
E kaluara korr episode,
Me imazhe të këqija të përqesh,
Krenohesh me mirësinë e kaluar,
Po, pse mendimet të rrotullohen,
Dhe, gabimet ecin kaluar,
Bëmat e mira të mjergullohen,
Godet me grusht tryezën,
Kthen me fund faqoren,
Si, nuk e beson të kaluarën!
Ti, që dje haje me lugë alumini,
Sot i gëzohesh metalit të floririt,
Por, kujtimet të zgjojnë,
Drithërima në trup të përshkojnë,
Kujton përsheshin e nënës,
Babain në thellësitë e detrave,
Xhaketën që ndërroje me vëllain,
Motrat që u martuan me lotë në sy,
Mallkuar qoftë luksi yt,
Kur, s’ke ngrohtësinë e shpirtit,
Eja ulu në sofratet e rrugicës tënde,
Aty do të gjesh pastërtin e zemrave,
Do të ndash si dikur me shokë bajame,
Të qani dhe të zgjidhni probleme,
Të, këndoni këngët durrsake,
Të notosh ne brigjet e Currilave,
Të shijosh nje kafe pranë Vollgës,
Mblidh të afërmit, shokë dhe shoqe,
Kujtoni mëhallën e vjetër,
Cmenduni hareshëm sikur ishit fëmijë
Të buçasin tramundanat e Adriatikut
Nën kuitjen e pulëbardhave,
Dhe, ndero veten, ngroh shprtin tënd!
