Satir nga Sevdail Hyseni
Në tokë të shqipes, sa jemi krenarë,
Ku valon flamuri kuq e zi kombëtar.
Na bashkon gëzimi e hareja pa kufi,
Përveç disa “patriotëve” me bateri…
Njëri thotë: “Unë jam mbreti kaq fisnor,
e kam flamurin në zemër dhe në dorë!”.
Tjetri thotë: “Unë shqiponjën lart e mbaj,
ju vetëm fërkoni duart nënë hijen e saj!”
Politikani ngjitet, fluturim deri në diell,
Me fjalime si raketa që s’prekin as qiell.
“Jam biri i shqipes, luftëtar pa pushim,
në beteja elektorale po kërkoj besim.”
Në qoshe qëndron ai pseudointelektuali,
Me librin në dorë, flet me zë si papagalli,
“Flamuri na bashkon,” – thotë me kopalla,
kam më shumë vepra se yjet në përralla!
Në agjendë partish, flamuri bëhet kozmetik,
Të shpërndahet sikur tortë për interesa politik.
Njëri e përdor për klan e tjetri për përqafime,
Veç populli i thjeshtë e ruan nëpër kujtime.
E shqiponja, aty si mbretëresha në flamur,
Me dy koka lart e me shpirt të pastër bilur.
Pyet me ironi: “Sa koka të tjera më duhen vallë,
t’i mbaj gjithë këto mendime që sillen vërdallë ?!
Mirëpo, populli qesh sepse vetëm ai na jep mësim,
Sepse në zemrën e tij flamuri, ka një tjetër kuptim.
Jo për vota, tituj, kolltuqe e shumë të tjera favore…
Por, për dashuri e histori, që s’i plak toka Arbërore !
Pra, të këndojmë e vallëzojmë sot për Flamurin e lirë,
Jo për fjalë të zbrazëta, por për një të ardhme të mirë.
Pse jo? Le të ngremë dolli me humor e tradita të rralla,
Sepse Shqiponja, nuk ushqehet me gënjeshtra të gjalla..!
