Nga Novruz Abilekaj
Një rreze guximtare u ul mbi breçkat e fëmijës-femër dhe vocërrakun vrimëzoi në zemër. Vrimëza u hap, u hap dhe s’u mbyll kurrë u bë e thellë, u bë e gjerë, brente si dhimbje, digjte si furrë. Lika vajti para pasqyrës, kaloi krehrin disa herë mbi flokët e drejtë, mbërtheu si mundi karficën e kuqe, shkundi fustanin duke e rrahur me pëllëmbkat e vockla dhe, pastaj, zgjati kokën vjedhurazi te dera e ballkonit. Gjyshja i kishte mbërthyer sytë mbi shtiza. Thurte çorapet që i kishte premtuar së mbesës. Nuk i tha gjyshes se po ikte. Mori thelën e vogël të lakrorit në dorë dhe shpejtoi të dilte pa zhurmë. Pse nxitonte? Ku e prisnin? Në shkallë gjeti Makun. Ai shtrëngonte në secilën dorë nga një kokërr dardhë.
Takoheshin çdo mesditë tek shkallët e pallatit. Nuk harruan asnjëherë për dymbëdhjetë ditë rresht. Sapo e shihnin që binte qetësia e zakonshme e orëve të mesditës, niseshin drejt pjesës së prapme. U pëlqente qoshku që krijonin muret e ndërtesës. Lika mbështeste shpinën në mur, kurse Maku sajonte një përqafim prej burri dhe mbështetej mbi barkun e saj. Shmangnin petkat pastaj puthiteshin njëri me tjetrin. Ishte koha kur shtëpitë nuk kishin televizor për filma e përralla, prandaj dy picirrukët argëtoheshin aty deri sa dëgjonin zërat e nervozuar të prindërve. Ruzja, grua rreth të dyzetave, rrinte në radhën e dytë të ndërtesave. Pikërisht në shpinë të shtëpisë së Ruzes, vetëm rreth njëzet metra larg, nga ku dy miqtë, Maku dhe Lika, luanin teatrin më tërheqës në botë. Ajo i pa, i shau, i përqeshi por nuk ua ndau vështrimin. Ftoi për kafe Zybën. Kështu çdo ditë; Maku dhe Lika përpëliteshin në qoshen e prapme të pallatit të tyre ndërsa Ruzja me Zybën shihnin teatër e fallxhonin me filxhanët e kafesë në ballkon, aty ku pamja ishte shumë komode. Të dy gratë ishin të vëmendshme. Ato nuk lejuan asnjëherë të përballeshin me këtë pamje fëmijët e tyre. “Bubu! Kurrë!” Eh, ato do të ishin vërtet të lumtura në se fëmijët do të prisnin sa t’u rrëfenin të tjerët se ç’duhej të bënin, por për habinë e gjithë të gjallëve, askush nuk pret të marrë mësime të tilla. Themi që Ruzja dhe Zyba ishin të vendosura të mos lejonin pjellat e veta të shihnin pamje të këtij lloji, ama, nuk kishin ndonjë kundërshtim që pamjet të ekzistonin dhe të shfaqeshin në skenën drejtkëndore të pallatit përballë. Madje i brente kërshëria se si do të silleshin graria e pallateve kur të mësonin ç’bëhej, ku bëhej dhe kush e bënte. E dinin dy. Pra, mund ta mësonin dhe dy të tjera. Pastaj katër. Kështu që, ik e ik, fjala vajti në veshët e gjyshes së Likës.
Gjyshja u afrua me hapa të lehtë tek qoshku i misterit, i përgjoi dhe i kapi të dy fëmijët nga veshët. Ajo u përkul pranë veshëve që kishte në duar dhe diçka mërmëriti. Ruzja dhe Zyba u ndien të pafata që nuk dëgjuan. Sidoqoftë, kthyen për herë të fundit filxhanët e kafesë në parmakun e ballkonit. Papritmas, gjyshja e Likës u ndodh para gjykimit të mbeskës:
-Gjyshe, pse nuk më lë të loz me Makun?
-Ato janë turpe, o zemra e gjyshes.
-Pse? Maku më do mua.
-Shshët! Turp!
-Gjyshe, poo …, Maku s’ka faj. Unë i thashë atij.
-Ç’flet, o shpirt?
-Unë i thashë që të martohemi.
-Korba, po ju jeni të vegjël fare.
-Jo tani, moj gjyshe. Ne do martohemi kur të rritemi.
-Hajde, shoqja e gjyshes, hajde të hash një kafshitë.
-Ti, gjyshe, nuk më do shumë mua.
-Si s’të dua. Të dua si sytë e ballit. Të kam thënë që të dua sa toka dhe sa qielli.
-Kështu i thashë edhe unë Makut, o gjyshe.
-Do rritesh, xhan, do rritesh, do shkosh në shkollë, do fillosh punën, do bëhesh e madhe, pastaj …
-Hë, gjyshe, po pastaj? – …
