Nga Sevdail Hyseni
Shefi kur hyn në zyrë, plot peshë e krenari,
Qeshin të gjithë, por qeshjet nuk janë mahi.
-Unë kam gjithmonë të drejtë!- thotë pa turp,
Edhe kur gabon, fajin ia hedh tavolinës trup.
E punëtori i gjorë, nuk guxon të mendojë,
-Askujt mos t’i shkoj mendja se unë gaboj?
Pastaj kthen kokën me një shikim të sertë,
– Këtu në krye të Qeverisë, jam Zoti vetë!
Flet për misione, për vizione me strategji,
Por, kur vjen paga, humb si hije në shtëpi.
– Puna është nder! Ngre zërin si kaposh,
Xhepat i mbush vetë, të tjerët i lë bosh.
Fajin e kanë punëtorët, me britma klith
Kur diçka dështon, fajtorë janë të gjithë.
Shpërthen me fjalë nga një stres i kapur,
Punëtorët e shikojnë, me gojën e hapur.
Në mbledhje thërret dhe për dialog flet,
Dhe fjala e tij është ligj, që vret e pret.
– Unë jam drejtësia e bardhë dhe e zezë,
Për ata që s’bindet dera është pa dorezë.
Vjen dita kur Shefi, ky mbreti mbi fron,
Do të përfundojë pa kolltuk, pa telefon.
Sepse humori i hidhur dhe me pak zarar,
Zbret pingul nga qielli çdo shef trutharë!
