Ne me të vërtetë i duam njerëzit tanë kur shërojmë plagët tona. Kur nuk kemi frikë nga emocioni i vërtetë, por e shprehim atë dhe e pranojmë nga tjetri. Kur nuk i shmangemi realitetit, por përballemi ashtu siç është. Kur nuk ndihemi rehat me vetëkritikën, marrim përgjegjësi dhe kërkojmë falje. Kur respektojmë nevojat tona, si dhe nevojat e të tjerëve.
Ne mbajmë brenda vetes trauma të pazgjidhura nga e kaluara: nga fëmijëria, nga marrëdhëniet e mëparshme ose përvoja të dhimbshme. Nëse nuk përballemi me këto trauma, ne i bartim ato në marrëdhëniet tona, duke ndikuar tek njerëzit që duam.
Megjithatë, kur ne projektojmë emocione dhe përvoja nga e kaluara tek të tjerët, ne i kthejmë ato në një “enë” në të cilën shkarkojmë frikën, zhgënjimet ose traumat që nuk burojnë nga një marrëdhënie specifike. Kjo mund të çojë në keqkuptime, mendime të padrejta dhe tjetërsim emocional. Marrëdhënia, në vend që të bazohet në mirëkuptim të ndërsjellë dhe lidhje autentike, rëndohet nga hijet e së shkuarës, duke sjellë si pasojë sëmundje.
Kur e kuptojmë këtë, ne ndryshojmë dinamikën dhe menaxhojmë me vetëdije emocionet tona, në mënyrë që të ketë ekuilibër dhe shëndet.
Dashuria e vërtetë, nuk është vetëm një ndjenjë, por edhe një angazhim për zhvillimin personal. Kur dikush dashuron me të vërtetë, ata nuk presin që personi tjetër t’i shërojë plagët ose të mbajë barrën e tij. Në vend të kësaj, ai merr përgjegjësinë për të punuar me veten, për të shëruar plagët e tij dhe për t’u bërë një version më i mirë i vetes, në mënyrë që të mund të ofrojë një dashuri të shëndetshme dhe të ekuilibruar.
Në këtë mënyrë, dashuria shndërrohet nga një nevojë egoiste në një lidhje të pjekur, të thellë dhe autentike ku njerëzit mund të rriten dhe të lulëzojnë.
