Ornella Muti, një divë e vërtetë italiane dhe ndërkombëtare. Protagoniste e filmave të bukur, me regji nga më të mëdhenjtë e kinemasë. E dashur. Megjithatë ajo mban ende shumë të fshehta.
Ju ka rënduar gjithmonë renditja në botën e VIP-ave?
“Kam menduar kohët e fundit për këtë. Gjithmonë e kam mbajtur veten larg një bote të caktuar, festave të caktuara… edhe atyre të duhura. Dhe kjo më ka penalizuar pak. Sepse ju e dini se sa peshojnë kontaktet. Më vjen keq që njerëzit mendojnë se jam snob, kjo nuk është e vërtetë”.
Pse keni qëndruar mënjanë?
“Kam lindur shumë e turpshme. Dhe jam ende. Si vajzë prisja që zonjat e moshuara të kalonin rrugën. Por jo për t’i ndihmuar, thjesht isha aq e turpshme edhe kur duhej t’i shtrëngoja dorën dikujt”. Edhe pa shumë festa ajo mbetet e njëjta, Ornella Muti. “Forca ime ka qenë gjithmonë familja ime”.
Është më mirë të jesh nënë apo gjyshe?
“I dua nipërit e mi. Por fëmijët… po të mendoj, për ta qaj. Duke parë në sytë e tij dhe duke menduar: Ai është i imi. Më dha lumturi të jashtëzakonshme”.
Tre fëmijë.
“Tre. Dhe të gjithë të dashur njësoj. Nga jashtë më duket sikur kam vetëm Naiken, sepse ajo është shumë në rrjetet sociale.”
Por ajo ishte e para. Dhe ju keni një marrëdhënie të veçantë. A ka qenë gjithmonë kështu?
“E kam pasur që kur isha fëmijë (ishte 19 vjeçe), doja ta mbaja gjithmonë të lidhur me mua. Edhe kur ajo shkonte në një dhomë tjetër dhe unë thoja menjëherë: “Naike ku po shkon? Jemi bashkë.” Ajo ishte motra ime e vogël, udhërrëfyesi im. Ajo më shpëtoi”.
Nga çfarë?
“Unë jam një vajzë e viteve 70. Isha e re dhe ishte koha kur njerëzit eksperimentonin me drogën. Kishte një grup të vogël në Romë, të gjithë njerëz të famshëm dhe që e bënin atë. Edhe vajzat e vogla. Por më duhej të shkoja në shtëpi tek ajo. Ajo ishte feneri im. Përndryshe ju e dini, kush e di. Në jetë bëhen gabime”.
Punoni së bashku dhe jetoni në Monferrato, Piemonte. Dhe keni disa projekte. Cilat?
“Shumë dhe të ndryshëm. Ne do të prodhojmë çanta vegane së bashku me një grup grash ruse që po hapin një kompani në Itali. Do të doja të bëja një parfum. Dhe do të gjejmë një qendër ku të rriturit mund të punojnë. Dhe për më tepër Naike ka shkruar një histori”.
Për një film?
“Me siguri do të jetë një mini-serial. Vetëm pak ditë më parë u përcaktuan fondet për ekranizimin e tij. Është një histori ku ka një grua të rritur, por edhe të reja të tjera”.
Përsa u përket roleve, jeni e kënaqur me ato që ju ofrojnë sot?
“Jam shumë e kënaqur me atë që kam bërë dhe shpresoj të bëj gjëra më interesante… por ka shumë pak role të bukura për femrat në moshë. Duhet të marrësh vetëm disa prej tyre të shpresosh për disa të tjerë. Nuk mjaftohem vetëm me aktrim, pranoj edhe gjëra të vogla që më pëlqejnë dhe ku mund të argëtohem. Për fat kam teatrin dhe jam i lumtur”.
A është vetëm një problem italian?
“Kryesisht italian. Nëse shikoni Netflix spanjoll, ka disa seriale të çmendura, me ide të shkëlqyera. Gjithçka këtu është melodramatike”.
Ferreri, Citto Maselli, Monicelli, Verdone, Woody Allen, Virzì, John Landis, Nuti… Kë ke dashur dhe kë urren më shumë?
“Kam pasur disa mësues të shkëlqyer. Nuk më pëlqen t’i drejtoj gishtin askujt. Më i buti ishte ndoshta Ferreri. Edhe pse u grindëm në fillim dhe më kaloi te ndihmësi i tij. Pastaj e pëlqyem shumë njëri-tjetri. Një herë duhej të bëja një film me të dhe mbeta shtatzënë. E thirra dhe i thashë. Ai u përgjigj se ishte e mrekullueshme dhe se prej vitesh donte të bënte një film për gratë që lindnin, për ta lidhur me jogën, hënën. Dhe për zhgënjimin e njeriut që nuk mund ta bënte atë.”
Me Ferreri bëtë gjithashtu “Gruaja e fundit” me Depardieu, i cili po përjetonte probleme të mëdha ligjore në atë kohë. Si u soll ai me ty?
“Gerard ka energji të jashtëzakonshme, kur ai arrin, muret lëvizin. Kam punuar shumë për të, kemi bërë edhe “Kontin e Monte Kristos”. Ai ishte gjithmonë shumë i sjellshëm, madje edhe bujar. Një ditë ai erdhi në xhirime dhe më dha një unazë rubini me smerald. Ai është një aktor i shkollës së vjetër. Ne po argëtoheshim. Tani nuk e di konkretisht se çfarë ka ndodhur”.
A ndiheni e mbështetur nga gratë?
“Nuk e di… Kam pasur pak ndërveprim me femrat. Kisha disa në krah, si Eleonora. Por ndoshta edhe për shkak të ndrojtjes sime. Është shumë e vështirë për gratë, është një përpjekje e madhe, duhet të luftojmë me dhëmbë e thonj. Gjithmonë jemi të fajësuara dhe të penalizuara”.
A duhej të mbroheshe nga burrat?
“Gjithmonë. Si vajzë, kam marrë autobusin për në shkollë. Më shqetësonin. Ndonjëherë ishte ndonjë zonjë që e kuptonte me një vështrim dhe më linte vendin e saj. Kur fillova me kinemanë, nëna ime rrinte me mua.”
Për Celentanon keni thënë se ishte tradhtia e vetme. A ia vlejti?
“Epo, unë mendoj se ka ndodhur dhe ia vlejti.”
Por kur, pas shumë vitesh ai foli për këtë, ju çfarë menduar?
“Mendova: Shikoni! A i shihni burrat? Ata bëjnë gjithmonë ligjin. Atëherë ishim shumë të kujdesshëm. Por unë them, nëse dikush do të flasë hapur, meqenëse nuk e ka bërë të gjithën vetëm se edhe unë kam qenë atje, duhej të konsultohej me mua. Kush e di se çfarë i tha truri”.
Ai tha me dashamirësi se ka ende kujtime të mira me ju. Për shembull?
“Përtej historisë sonë, e cila ishte një pjesë e vogël, Adriano ishte shumë qesharak… në xhirime nuk ishte si të shkoje në punë. Ne luanim. Ishte një e qeshur e vazhdueshme. Për të gjithë, përfshirë teknikët. Ai vepronte si i çmendur. Ashtu si Verdone edhe ai kishte fobitë e tij.”
Të tipit?
“Karlo, siç e dimë, është një hipokondriak. Adriano ishte i tmerruar nga kalimi nëpër tunele, nga marrja e avionit. Ai ka mani të ndryshme”.
A shkoni shesh në Rusi?
“Vazhdimisht”.
E keni njohur Putinin?
“Nuk mund të them tamam. E takova në një aktivitet bamirësie që më kushtoi shtrenjtë për sa u përket kritikave. Ai ishte i sjellshëm me mua. Madje na ka munguar”.
Ai mbushi 70 vjeç në mars.
“Është pak e frikshme… për shkak të pasojave që sjell me vete mosha. Unë nuk ndihem e vjetër…”
Por?
“Por kam frikë se njerëzit mund të ndryshojnë pikëpamjen e tyre për mua. Dhe ju më konsideroni “plakë”. Dua të më konsiderojnë për atë që jam, jo për datën time të lindjes. I jam mirënjohës Eleonorës për një fjali që tha”.
Cilën?
“Kur ajo tha se nuk e pyeti veten pse u sëmur: “Kur fitova David di Donatello, nuk e pyeta veten pse unë”. Më preu këmbët humbja e saj.
Bilanci tuaj?
“Jeta ime ka qenë e mrekullueshme. Dhe plot aventura. Nga ulje-ngritjet. Kam takuar njerëz të jashtëzakonshëm. Kam parë vende të veçanta. Kam takuar dhe kafshë të të gjitha llojeve…”.
Te mungon një dashuri?
“Sigurisht që do të doja të kisha dikë që më merr në krahë, që më përqafon, që më mbështet, në të cilin kur kam një moment të errët mund të strehohem…”
Nga se ka frikë?
“Kam paguar shtrenjtë dashurinë”.
Çfarë ndodhi?
“Që, për ta pasur, u tërhoqa mënjanë. Unë kurrë nuk kam dashur të shoh realitetin për të mbajtur gjallë marrëdhëniet që përndryshe nuk do të kishin vazhduar. Unë preferova të jetoj ëndrrën time. Dhe sot nuk jam më e gatshëm ta bëj këtë. Sado i ashpër dhe i shëmtuar të jetë realiteti, dua të jem pikërisht në mes të tij. Sepse është e vetmja gjë që kam”.
