Kinemaja e italianit Paolo Sorrentino është e çmuar në atë që e çon shikuesin në vende të jashtëzakonshme. Në La grande bellezza (2013), kamera e tij endej nëpër rrugicat e Romës, duke u ndalur në pallate luksoze. Për “Dora e Zotit” (2021), ajo endej Napoli, vendlindja e regjisorit dhe tregoi çmendurinë dhe barokun e saj të përditshëm. Ndërkohë, në vitin 2015, me rininë, Paolo Sorrentino bëri një devijim drejt Zvicrës. Më saktësisht në Waldhaus Flims, një nga hotelet më të bukur në vend. Një ndërmarrje me pesë yje në Flims, afër Chur, në kantonin e Graubünden.
Nga kjo godinë e ndërtuar më shumë se njëqind e pesëdhjetë vjet më parë, Sorrentino bëri skenën për rininë, një titull ironik, sepse është me të vërtetë pleqëria ajo që është në pyetje dhe rinia e zhdukur nga e cila nuk ka mbetur asgjë, përveç kujtimit. Michael Caine dhe Harvey Keitel luajnë dy miq që e trajtojnë veten me një pushim luksoz. Njëri është një kompozitor, të cilit iu kërkua të luante në ditëlindjen e Princit Philip, bashkëshortit të Mbretëreshës Elizabeth II. Tjetri është regjisor dhe po punon për skenarin e filmit të tij të fundit, të cilin e konsideron si trashëgimi.
Rreth tyre gravitojnë lloj-lloj personazhesh mahnitës: një Miss Universe, një aktor i bërë i famshëm nga një rol si robot në një film fantastiko-shkencor dhe që ëndërron të njihet për diçka tjetër. Dhe, sensacion i filmit, një dyshe e Maradonës, idhullit të rinisë së Sorrentinos. I trashë, i sëmurë, i veshur me një maskë oksigjeni, El pibe de oro (“fëmija i artë”) niset në një demonstrim të talenteve të tij me një tullumbace, si një mashtrues krenar.
Masazhe, sauna, shëtitje në pyll, male (magjike) aty pranë… The Waldhaus Flims mund të jetë skena e një komedie shumë të hidhur, por gjithsesi është shumë e dëshirueshme. Ndërsa largohet nga zona e tij e rehatisë italiane, Paolo Sorrentino nuk mund të mos tregojë pasurinë e pallatit: transparencën e ujit në pishinë, reflektimet e ujit në liqen, skicën e përsosur të bredhit…
Të zhytesh në këtë atmosferë do të thotë të ndjekësh gjurmët e turistëve nga shekulli i 19-të dhe fillimi i shekullit të 20-të, kur njerëz nga e gjithë Evropa, veçanërisht artistë dhe shkrimtarë, mbushën bateritë e tyre në Alpet zvicerane. Nëse Rinia nuk është historia e një rilindjeje, ajo të paktën mund të shërbejë si një mjedis për të vdekshmit e zakonshëm./ Le monde/ Bulevard news
